پاسپورت یا اقامت

اگر قصد اخذ تابعیت یا اقامت کشور دیگری را دارید، لازم است که ابتدا به تفاوت اقامت یک کشور با تابعیت و پاسپورت آن کشور آگاه شوید.

در این مقاله به طور مفصل به جنبه‌های مختلف اقامت و برنامه‌های اخذ اقامت دائم می‌پردازیم:

داشتن شناخت کامل در مورد هر یک از این برنامه‌ها می‌تواند به شما کمک کند بهتر تصمیم‌گیری کنید.

حق شهروندی(تابعیت) چیست؟

شهروندی (Citizenship) به معنی عضویت رسمی یک شهر، ایالت یا کشور است. در واقع، تبعه شخصی است که عضو جمعیت اصلی یک دولت است و گذرنامه آن کشور را در اختیار دارد و همانند سایر شهروندان از حقوق قانونی آن کشور برخوردار است.

در این رابطه، ممکن است برخی از افراد تابعیت مضاعف (تابعیت دو یا چند دولت) را در اختیار داشته باشند؛ به عبارت دیگر، شخص دارای گذرنامه رسمی دو یا چند دولت باشد و شهروند رسمی هر یک از این دولت‌ها محسوب شود.

البته تابعیت دوگانه بسته به قوانین هر کشور ممکن است قبول یا مجاز نباشد.

برای مثال، کشورهایی مانند دانمارک، چین، هند، نروژ و ژاپن با وضع قوانینی بازدارنده، داشتن بیش از یک گذرنامه را منع کرده‌اند، در حالی که در کشورهایی مانند سوئد، کانادا، انگلستان و آمریکا داشتن تابعیت دوگانه منع قانونی ندارد.

به طور طبیعی با داشتن تابعیت، اقامت هم به دست می‌آید اما صرفا داشتن اقامت به معنی داشتن تابعیت نیست، زمانی که فردی اقامت یک کشور را به دست می‌آورد با رعایت قوانین مربوطه و پرداخت مالیات به دولت ممکن است موفق به اخذ تابعیت آن کشور در آینده نیز شود.

یکی از تفاوت‌های مهم تابعیت و اقامت این است که اصولا در حقوق بین الملل تابعیت قابلیت سلب ندارد البته کشورهایی هستند که مستثنی بر این اصل می‌باشند و بحرین از جمله آن کشورها است.

ولی در مقابل در مورد اقامت این امکان وجود دارد که شخص به عنوان عنصر نامطلوب شناخته شود و در صورتی که مرتکب جرمی شده و یا به دلایل قانونی دیگر مانند عدم زندگی و حضور در کشور، اقامتش از وی سلب شود.

اقامت موقت:

اقامت موقت یک کشور به شما اجازه می‌دهد که برای یک مدت مشخص در کشور اقامت داشته باشید (براساس مقررات کشور و اعتبار اقامتی که انتخاب کرده اید).

همچنین به شما اجازه اقامت و مسافرت در داخل کشور را می‌دهد. گاهی اوقات با داشتن اقامت موقت، به شما این اجازه را می‌دهند که برای اقامت دائم اقدام کنید. 

اقامت دائم :

اقامت دائم به فرد دارنده کارت اقامت دائم این اجازه را می دهد تا در همان کشور زندگی کند اما شهروند آن کشور نباشد.

اقامت دائم اجازه زندگی، کار، تحصیل و دسترسی به خدمات پزشکی در آن کشور را نیز می‌دهد، با این وجود، دارنده کارت اقامت دائم اجازه رای دادن یا داشتن پست‌های دولتی را ندارد.

برای اخذ اقامت دائم در هر کشوری، اشخاص باید الزامات خاصی مانند پرداخت مالیات در آن کشور، تحصیل در آن کشور و صحبت کردن به زبان آن کشور را اجرا کنند. 

اقامت دائم می‌تواند منجر به اخذ تابعیت و پاسپورت آن کشور شود به شرطی که شخص برای تعداد سال مشخصی در آن کشور زندگی کرده باشد.

قوانین و شرایط کشورها برای صدور اجازه اقامت دائم با یکدیگر تفاوت دارد.

برای مثال، قوانین اتحادیه اروپا به کشورهای عضو اتحادیه این اجازه را می‌دهد تا فرد پس از پنج تا هفت سال اقامت موقت بتواند اقامت دائم آن کشور اروپایی را نیز به دست آورد.

متقاضی اخذ پاسپورت دوم باید در مصاحبه شهروندی آن کشور شرکت کند و در آزمون شهروندی که میزان تسلط متقاضی به زبان رسمی آن کشور مورد سنجش قرار می‌گیرد قبول شود.

به طور مثال ممکن است فردی با ملیت ایرانی دارای اقامت دائم کشور اسپانیا باشد اما تا زمانی که در مصاحبه شهروندی شرکت نکند نمی‌تواند تابعیت این کشور را به دست آورد، یعنی همچنان دارای گذرنامه ایرانی است و شهروند اسپانیا محسوب نمی‌شود.

برنامه‌های CBI (تابعیت از طریق سرمایه‌گذاری):

کشورهای واقع در حوزه کارائیب مانند دومینیکا به منظور ورود سرمایه خارجی بیشتر به کشور، برنامه شهروندی از طریق سرمایه‌گذاری را ارائه می‌دهند که از سرمایه جذب شده توسط افراد خارجی جهت توسعه اقتصادی، گردشگری و فرهنگی کشور استفاده می‌شود.

اخذ پاسپورت دومینیکا به ۲ روش امکان‌پذیر می‌باشد:

• کمک بلاعوض به دولت دومینیکا (بالای ۱۰۰.۰۰۰ دلار) غیر قابل بازگشت
• سرمایه‌گذاری در املاک و خرید سهام پروژه ساخت هتل‌های مورد تایید دولت(بالای ۲۰۰.۰۰۰ دلار) بازگشت‌پذیر بعد از ۵ سال
  
  پاسپورت دومینیکا

   پاسپورت یا اقامت دومینیکا