دومینیکا کشوری جزیره‌ای در شرق دریای کارائیب است که از سال ۱۹۷۸ عضو اتحادیه کشورهای مشترک‌المنافع شده و از آن زمان از نظر سیاسی و دیپلماتیک نزدیکترین روابط را با بریتانیا دارد.
به دلیل طبیعت زیبا و قوانین مهاجرتی، دومینیکا مورد اقبال افراد زیادی برای مهاجرت قرار گرفته است.
در این مطلب به مالکیت مشترک زمین در این کشور می‌پردازیم.
مالکیت مشترک زمین در قوانین دومینیکا
برای درک بهتر قوانین دومینیکا در بحث مالکیت مشترک، تصور کنید زوجی با درآمد خود قسمتی از یک ملک را خریداری می‌کنند و اسم هر دو نفر آن‌ها به عنوان مالکان زمین ثبت میشود و در صورتی که زمین فروخته شود یا به اجاره برود، هرکدام از این دو نفر نصف مبلغ پرداختی در قبال فروش یا اجاره زمین را از آن خود می‌کنند.
اگر یک نفر از این زوج فوت کند و از ازدواج قبلی‌اش فرزندی داشته باشد، هم این امکان را دارد که سهمش از زمین را به همسرش اعطا کند و هم می‌تواند زمین خریداری شده را به فرزندش واگذار کند.
طبق قوانین کشور دومینیکا هر دو حالت امکان‌پذیر است، این موضوع بستگی به نوع مالکیت این خانواده دارد.
دو گونه متفاوت مالکیت
در قوانین دومینیکا دو شکل متفاوت مالکیت وجود دارد.
۱) اجاره‌داری مشترک
در این روش تعداد زیادی از افراد همزمان می‌توانند مالک زمین باشند؛ به این شکل که هیچ فردی به تنهایی مالک زمین به شمار نمی‌رود، و مالکیت افراد در صورت حضور سایر مالکان اعتبار دارد.
در این روش در صورت درگذشت یک نفر از مالکان زمین، سهم آن فرد به شکل مساوی به بقیه مالکان منتقل میشود. و این فرایند تا آنجا ادامه پیدا می‌کند که فقط یک مالک برای زمین باقی بماند. (Right of survivorship)
حال فرض کنیم این اجاره‌داری مشترک میان زوجی باشد که در سطرهای بالا به آن اشاره شد و بر اثر اتفاقی یکی از زوجین فوت کند، زمین مشترک آن‌ها به صورت خودکار به زوج باقی مانده منتقل میشود، و بعد از فوت زوج، همسر فرد متوفی مالک قانونی زمین می‌باشد.
در صورتی که فرد متوفی فرزندی از ازدواج پیشین خود داشته باشد، به دلیل اینکه مالک حال حاضر زمین همسر اوست، اجباری برای تقسیم زمین با فرزندان فرد متوفی ندارد.
در وصیت‌نامه نمی‌توان اموال شراکتی را قید کرد.
در این شیوه همه به یک نسبت از زمین بهره‌مند می‌شوند.
۲) مالکیت مشاع
در این شیوه هر فردی به اندازه هزینه پرداختی از زمین سهم می‌برد اما همه ملک به شکل مشاع مورد بهره‌برداری قرار می‌گیرد.
با این تفاوت که هر کدام از مالکان زمین قادرند هر وقت که اراده کنند سهم خود را از بقیه مالکان مجزا کنند. جدا کردن سهم فرد از زمین، قید شدن زمین را در وصیت نامه میسر می‌سازد.
پس در نتیجه مالک زمین قادر است صاحب آینده زمین را تعیین کند.
اگر این مورد در وصیت نامه قید نشود بر طبق قانون، مورد انحصار وراثت قرار می‌گیرد.
در این حالت اگر با شرکای خود در مالکیت زمین به توافق برسد می‌تواند زمین را به گرو بگذارد و بر اساس آن وام دریافت کند.
در این حالت برعکس حالت اول هر کدام از مالکان به میزان هزینه پرداختی خود از زمین سهم می‌برند.
در قوانین دومینیکا این امکان وجود دارد که با انجام فرآیند قانونی و در صورت توافق همه مالکان صاحب سهم از زمین، مالکیت زمین را از اجاره‌داری مشترک به مالکیت مشاع تغییر دهند.
یا حتی این امکان وجود دارد که سهم خود را به یکی دیگر از مالکان اهدا کرد (در بین زنده گان) هم امکان دارد که ملک را به آنان فروخت و هم می توان به فردی غیر از مالکان، رهن یا اجاره داد.
در صورتی که تمامی مالکان زمین با هم به تفاهم برسند و اگر تعداد آن ها بیش از دو نفر باشند، مالکیت ملک هم می‌تواند اجاره‌داری مشترک باشد و هم می تواند مالکیت مشاع باشد.
به این شکل که اگر بین مالکان توافق همگانی وجود داشته باشد و تعداد مالکان بیشتر از دو نفر باشند مثلا سه نفر، یکی از سه نفر می‌تواند زمین خود را به شکل مالکیت مشاع و دو نفر باقیمانده به صورت اجاره‌داری مشترک اداره کنند.
در طی فرآیندی که به دوره معامله معروف است همه مالکان حتی در صورت نداشتن هیچ گونه سند کتبی تایید نشده باز هم از لحاظ قانون با آن‌ها به عنوان مالک رفتار میشود.
عمل مجزا سازی(partition act) به عملی می‌گویند که تمامی مالکان زمین، سهم خود را از یکدیگر به شکل فیزیکی منفک کنند.
در انتها، شیوه نوشتن وصیت‌نامه و واژه‌های خاصی که در آن به کار برده میشود در قوانین دومینیکا، نوع مالکیت زمین را تعیین می‌کند.
اگر در متن وصیت‌نامه از واژه‌های «قسم مساوی»، «مساوی» و «در بین» استفاده شود، مالکیت مشاع نوع مالکیت است، و اگر «مالکان مشترک» در متن وصیت‌نامه وجود داشته باشد، اجاره‌داری مشترک شیوه مالکیت زمین است.
قانون مالکیت مشترک زمین دومینیکا
